سفرنامه ارمنستان قسمت چهارم

در ایروان قدیم 7 مسجد وجود داشته است که بعد از انقلاب کمونیستی همه آنها از بین رفته اند تنها مسجد باقی مانده مسجد کبود ایروان است که در 1765 میلادی  توسط حسینعلی خان جهانسوز والی وقت ایروان ساخته شده است.این مسجد که در زمان شوروی سابق به عنوان موزه استفاده می شد بافت قدیمی خود را حفظ کرده و بعد از فروپاشی شوروی به سفارت ایران تحویل شده است.این مسجد بسیار زیبا یک گنبد به ارتفاع بیست متر و یک مناره 24 متری دارد.در این مسجد که بیشتر پاتوق ایرانیان مسلمان است زبان فارسی به صورت آزاد آموزش داده می شود .همچنین کتابخانه و نمایشگاه عکس به صورت دائمی در آن برقرار است.



خانمی ارمنی که فارسی هم بلد نبود به عنوان کتابدار آنجا مشغول بود .دانشجوی ایرانی که آنجا بود می گفت بعد از گرانی دلار اکثر دانشجویان ایرانی به ایران برگشته اند و دیگر زندگی در ایروان برایشان صرف نمی کند.جمعیت ایرانیان در ارمنستان بیشتر دانشجویان و فعالین اقتصادی هستند که اکثرا در تجارت یا خدمات توریستی فعالیت دارند.ارمنستان به علت اینکه با اذربایجان و ترکیه رابطه خوبی ندارد به شدت وابسته به گرجستان و ایران است.و به علت این موقعیت جغرافیایی و رابطه حسنه ای که بین دولت ارمنستان و ایران است برای کالاهای ایرانی بازار مناسبی است.
بعد از مسجد به گشت زنی در خیابانهای ایروان پرداختیم.هر کجای ایروان که نگاه کنی درختان قدیمی و سرسبز سر برافراشته اند و ایروان به یک باغ شهر بزرگ می ماند که مناسب است برای ساعتها قدم زدن و تمرکز. خیابانهای منتهی به هراپاراک شلوغ تر و توریستی تر هستند.و اکثر نقاط دیدنی در آنها واقع است.فروشگاههای صنایع دستی موزه ها ساختمان اپرا و فروشگاههای بزرگ و... .قیمتها آنقدر گران بود که از خرید منصرف شدیم.
در یکی از خیابانها دو جوان ایرانی و یک استرالیایی مشغول نوازندگی بودند.جوان ایرانی شروع به خواندن آهنگهای ایرانی کرد که مورد تشویق حضار قرار گرفت.
نوازنده استرالیایی هم  ساز بومیان استرالیا دیجریدو را می نواخت که برایم خیلی  جالب بود و از نزدیک ندیده بودم.


در نزدیکی هراپراک زنی دست فروش یک نوع آبنبات محلی به فروش می رساند .

قسمت داخلی این آب نبات از سیب طبیعی درست شده بود که روی آن را با پوسته سختی از جنس آب نبات پوشانده بودند:

رانندگی در خیابانهای ایروان تجربه جالبی است.هنگام رانندگی در این شهر باید کاملا به کف خیابان توجه کرد .نزدیکی تقاطعها خطوط ممتد در کف خیابان کشیده شده است که عبور از آنها جریمه سنگینی دارد.به همین جهت باید از 500 متری تقاطعها مسیر خود را انتخاب کرده تا دچار مشکل نشویم.این برای کسانی که خیابانها و  تقاطعها را به خوبی نمی شناسند خیلی مشکل است.
در ایروان از ترافیک های سرسام آور خبری نیست و خودروهای مدل بالا در کنار لاداهای قدیمی روسی به آرامی در ترددند.
جای پارک هم به راحتی پیدا می شود.در بعضی جاها  500 تا 1000 درام به عنوان هزینه پارکینگ دریافت می شود که خیلی مناسب است.در کل برای کسانی که به قصد دیدن جاذبه های تاریخی و طبیعی به ارمنستان سفر می کنند ،سفر با خودروی شخصی بسیار مقرون به صرفه و راحت است.